Susmak Bazen

Susmak Bazen


Susmak bazen terk etmektir
Yitirmeye korktuğun
İncinir diye sarılamadığın
Sevişmek değil öpmeye kıyamadığın
Uzadıkça bölük pörçük olan sevdaları
Susmak bazen terk etmektir

Gel diyememek
Her kışın sonunda yaz
Her yazın sonunda bir kış olduğunu bilerek
Gidenlerden usanmıştır yürek
Aldırmaz belki insan “giden gider” der
Giden gider denir denmesine de
Sevince denmiyor işte
Gidince canını yollarına serdiğin
Can bedenden gitmişcesine
Ölücesine susmaktır
Gel diyememek
Susmak bazen kendini terk etmektir

Şimdi avuçlarımda en parlak yıldız
Söktüm aldım gökten
Bir baktım
Bir kokladım
Ama öpmeye kıyamadım
Öylece baka kaldım
Rümeysa denirmiş en parlak yıldıza
Bende ona öyle dedim
İncinir diye sarılamadım
Adına rümeysa dedim
Tezhiple süsledim dört bir yanını
Uzamasın diye bu sevda sustum
Yüreğime sakladım canımı yakanı
Susmak bazen hıçkıra hıçkıra ağlamaktır
Susmak bazen rümeysa olmaktır

Susmak bazen kendinle barışmaktır
Susmak bazen kendinle konuşmayı öğrenmektir.
Susmak bazen sevilmeyi beklemektir
Susmak bazen susmayı öğrenmektir…