Ne olsa sevdik birbirimizi, ne olsa tenlerimiz tanır sıcaktır yan yana, ne olsa bu kalpler tanır birbirini; gel vazgeçmeyelim…
Gel Vazgeçmeyelim!
Eften püften sebeplerle bitmez böyle aşklar, sen bana vurgunsun, ben sana. Bir sebebimiz bile yok dişe dokunan. Gel bir daha deneyelim!
Ne aşklar gördüm ben senden önce, sen de nicelerini yaşadın. Kimsenin kimseye güveni yokken, biliriz biz bizi; gel vazgeçmeyelim!
Yediğimiz, içtiğimiz, paramız, canımız ayrı değildi senle, biz nice zorluğu birlikte geçirdik, bundan sonra da ayrılmaz yüreğimiz, gel tekrar deneyelim.
Sevişmelerimiz aklımda hala, başka tene dokunamam şimdi. Sen hangi kolda uyuyabilirsin ki? Rüyalarımız bile aynı seninle, gel vazgeçmeyelim.
Dokununca içimiz titrer bizim, gözlerimiz parlar görünce, adımızı anınca gülümseriz, biz birbirimizi herkesten fazla biliriz; gel bir daha deneyelim.
Senin kalbin bende emanetken, zaten nereye gidebileceksin? Bir elmanın iki yarısı değiliz belki ama ayrı tatlarda elmayız biz. Bir daha uyuşur muyuz böyle başkalarıyla? Gel, boş yere şu aşkı bitirmeyelim!
Uyurken horlar mısın, en çok neye kızarsın, ne güldürür seni, ailen kimdir, sen kimsin; bunları ben bilirim! Sen de beni tanırsın. İçimi, dışımı, her rengimi ezbere bilirsin. Gel, birbirimizi üzmeyelim.
Ayrılırsak ne olur? Ne olacak, herkes kadar ağlarız! Herkes kadar sürer acımız, belki biraz yas tutarız. Sonra devam eder hayat, yeniden severiz birilerini ama hep aklımız birbirimizde kalır; her gelende bizi ararız. Sonunda razı oluruz kaderimize, yeniye de alışırız ama ortada sebep yokken, gel bizsiz kalmayalım…
