Yaklaşık yedi ay geçmiş olmasına rağmen ben hala ne halt yediğimi bilmiyorum...bazı şeylerin bu kadar zor olabileceği hiç gelmezdi aklıma bilhassa o eski haytalık günlerimde hani şu msn de yaklaşık 3-4 saat sonra bile tekrar telefonda konuştuğumuz günlerde. evet evet aynen öyle olurdu; açardık msn i  kendimizi kaybederdik adeta..şimdi de kaybediyorum kendimi ama insanların arasında; boğuluyormuşum gibi geliyor..mesela bugün biraz işten erken çıktım fakat eve geliş saatimde pek bir değişiklik olmadı; ben sadece sanmışım..bütün yol boyunca-2 saat sürüyo ağlayarak söylüyorum- bu kadar insan nerden çıkıyor diye düşündüm durdum, neyseki eve vardım; her gelişimde vatanından ayrı kalmış gurbetçiler gibi hissediyorum kendimi ve çekyata yumuluyorum. ha bir de şimdi o sinirlerimi bozan şeyden burdan bahsetmek istemiyorum, e biliyorum blogumu tek kişiden başka kimsenin okumadığını..kızıyorum işte hep birilerine, birşeylere bazen kendime ama hep içimde, mesela en çok da kararsız oluşuma kızıyorum. sevgili günlüğüm kızmıyorsun işallah bana, böyle daldan dala atladığım için..işte ben böyle düşünüyorum ve sonuçta da hiç bir işin içinden çıkamıyorum!:(