''Ağlama!'' demiyorum. Ağlayacaksın çünkü, biliyorum. Beni kaybetmek, en az hayatını kaybetmek kadar koyacak sana. Herkesin içinde hiç edeceksin kendini bir süre. Sonra başka kollara teslim edeceksin bedenini. En sonunda da, kendi içinde kaybedeceksin kendini. Ağladığını duyan olmayacak. Gülmek desen, o da sana hiç uğramayacak. Nereye varsan, yalnızlık seni hep bulacak. Gerçeklerden kaçamayacaksın. Çünkü sen ayaklarınla gittin. ''Ayrıldık'' deyip gitmek için, önce sevmen gerekirdi, bilemedin. Bende, gittin diye kendimi avutacak kadar hiçbir zaman az sevemedim seni. Şimdi bir hiç gibi kalışını izliyorum. Bekleme; ne ''gel'' diyeceğim, ne de geleceğim. Artık aşk kadar uzağım sana...