Aslında farkında olmadan girmiş bir isim var aklıma, kabul etmek istemediğim. Olmayacak birşey ama vazgeçmek istemiyorum nedense, vazgeçemeyeceğim şey sadece ipin ucundan az da olsa tutabilmek durumu olsa da... İki gündür, o yazıyı yazdığımdan beri ruh, kalp, mantık oturmuşlar görüşmeler yapmaktalar, antlaşmaya varmaya çalışıyorlar. Mantık en son şunu söyledi “bunu rahatsız olmadan anlatabileceğin birisi girerse arkadaşın olarak senin hayatına, o zaman herşeyi bırak ve elinden geleni yap”. Bugün beni mutlu eden şey bu oldu, konuşabilecek bir insan, sürekli aklımda söylesem mi açsam mı derdimi düşüncesi... Gerçi şu bile korkutuyor beni, konuştuğum insanın “boşuna uğraşma” demesi, gerçi mantıkta bu ihtimal üzerine böyle bir şart koştu tahminen...
Açık olamıyorum! Ne bunu okuyanlara ne kendime, ne de konuştuklarıma. Acaba açık olmaya başladığım da her şey yoluna girer mi demeye başladım sanki bütün zayıf noktalar benim bu kasıntım gibi gelmeye başladı....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder